Veel mensen hebben moeite met afwijzingen, alleen voor mensen met ADHD/RSD is dit net wat anders. Rejection Sensitive Dysphoria (RSD), oftewel afwijzingsgevoeligheid is iets waar veel mensen met ADHD last van hebben. RSD heeft ook een link naar hoogsensitiviteit. Het is ook niet voor niets dat veel personen met ADHD ook hoogsensitief zijn. Het is een vrij onbekende kant van ADHD, maar toch was het een van de eerste dingen die werd benoemd in het onderzoek naar ADHD in de jaren ’70.
RSD is lastig meetbaar en wordt daarom niet meer genoemd in de lijst van typische kenmerken van ADHD. Nu zijn ze in Amerika verder in dit onderzoek en wordt ook emotieregulatie (waar RSD onder valt) meer bekeken als iets dat hoort bij ADHD. Stel je voor dat je een opdracht hebt gemaakt voor je werk. Wanneer je dit aan je werkgever laat zien, zijn ze erg positief. Er is echter een klein verbeterpunt. Hoewel er geen kwade bedoelingen zijn, en het zelfs bedoeld is om te helpen, kan dit voor iemand met RSD overkomen als “Mislukkeling! Zie je wel, je kunt ook niks goed doen!”.
Deze week heb ik een sessie gehad met dame die vooraf al benoemde last te hebben van de omgang met haar RSD. Zelf heeft ze haar ervaring met Rose uitgebreid beschreven:
Hoe voelt paardencoaching bij RSD/ADHD
Vooraf hadden Evy en ik besproken waar ik het over wilde hebben. Omgaan met afwijzing in combinatie met ADHD (RSD) was het onderwerp van gesprek.
Evy had overduidelijk haar huiswerk gedaan. Ze had informatie opgezocht over RSD (Rejection Sensitivity Disorder) en bijbehorende oefeningen voor tijdens de paardencoachingssessie.
Toen ik aan kwam stond Rose, het paard waar de coachingsessie mee zou plaatsvinden, nog lekker te knagen op een pluk hooi. Ze heeft een hele zachte en rustige uitstraling. Uitnodigend zou ik willen zeggen. Zacht en fluffy, met haar goude velletje en lange zwarte manen.
De oefening bestond uit drie verschillende zones in de bak, groen, oranje en rood. Iedere kleur passen bij de mate van afwijzing en hoeveel het mij raakt. Groen, geen probleem. Rose en ik stonden ontspannen en al snel gingen we naar oranje. Gelijk merkte ik aan Rose (en daardoor aan mijzelf) dat de spanning toenam. Terwijl ik dacht aan verschillende scenario’s waarin ik afgewezen word, balans ik op het kunnen managen en richting rood schieten. Ik merk op dat ik in oranje nog best veel zelf kan doen om er voor te zorgen dat ik niet escaleer naar rood. Wanneer ik tot die conclusie kom, ontspant Rose bevestigend. Fijn om te weten dat ik tot de correcte conclusie ben gekomen en dat ik niet zo hulpeloos ben als dat ik in eerste instantie dacht.
Daarna door naar rood. Alles in mij schreeuwt dat ik niet naar rood wil. Rose wilt ook niet met mij mee. Dit is precies waar ik bang voor ben. Als een soort ui, door middel van vragen die Evy mij stelt, beginnen we te pellen tot de kern van de pijn. En tot die kern komen we. We lopen samen richting rood en Rose komt dicht bij me staan, als een letterlijke steun en toeverlaat, een rots in de branding begin ik opnieuw die ui te pellen en kom ik deze keer echt tot de kern van mijn pijn en verdriet, wat zo “simpel” begint met afwijzing.
Rose blijft rustig en steunend, precies wat ik nodig heb. Wanneer alle emotie uit mij stroomt, iets wat anders niet zo goed of makkelijk lukt, is Rose daar. Zonder oordeel, met rust en liefde. Ik begraaf mijn gezicht in haar vacht en laat alles gaan. Het is hard werken, maar wat een bevrijding om zo tot een kern van mijzelf te komen. Om zo kwetsbaar te kunnen zijn. Iets wat mij bij andere mensen niet zo goed lukt.
Evy en ik sluiten af met nog even napraten. Rose neemt wat meer afstand, ze heeft door dat de sessie er op zit. Ik zet haar terug in de kudde en alsof ze even moest vertellen aan de andere wat er was gebeurd, staat ze lekker te kriebelen met een van de andere paarden.
Het was een heftige, maar goede sessie.
